In 1941 begon het gezelschap van de Koninklijke Nederlandse Schouwburg aan een nieuwe traditie door het seizoen af te sluiten met een ‘komediantenrevue’. Dit zou men volhouden tot in 1955.

De komediantenrevue week af van de toen gebruikelijke show- en spektakelrevues, maar greep in bepaalde mate terug naar wat in oorsprong de ‘revue’ was, een ‘terugblik’ op het voorbije (theater)-seizoen met parodieën op actuele toestanden.
Meestal verliep de revue in twee delen met twee grandioze finales waarin het ganse gezelschap op het toneel verscheen en ook het revuelied werd gezongen. Sindsdien ontstond ook de controverse, soms gekruid met scherpe, soms met zeer milde kritieken, en het leek er soms op dat elke recensent een andere revue had gezien. Vaak verwezen de negatieve kritieken naar hoeveel beter de revue het vorig jaar wel niet was. Hoewel dus elk jaar de vraag wel opkwam of het opvoeren van een revue eigenlijk niet beneden de waardigheid was van een Koninklijk theater, liet althans het publiek het niet afweten en de zaal liep week na week boordevol.
De recette van zes weken komediantenrevue liet vaak toe de kosten van een anders financieel mislukt seizoen alsnog te dekken. Maar ook voor de artiesten was deze verlenging van het seizoen zeer welgekomen zodat ze tijdens de zomermaanden niet werkloos en zonder inkomsten zouden blijven.